Dinsdag en verder

Dinsdagochtend begint met een vragen uurtje, op de een of andere manier is de taal barrière toch een probleem. Wat we al vaak hebben uitgelegd moet opnieuw worden doorgenomen, geduldig doen we dit dan ook maar in de hoop veel onduidelijkheden weg te nemen. Nadien storten we ons weer op datgene wat moet gebeuren, het systeem vullen met data om vooruit te kunnen. We nemen nu zelf het voortouw of ze het er mee eens zijn of niet, anders komen we er niet. We hebben als team hier uitvoerig over gesproken en gaan een andere weg bewandelen dan de eerste dag. Mochten er gaandeweg toch onduidelijkheden komen gaan we die aan het eind van de rit wel corrigeren, we moeten iets. Toch blijft de taalbarrière een probleem.
We hebben dan ook besloten, uiteraard in overleg met lokaal management, om contact op te nemen met ons kantoor in Taipei of er iemand beschikbaar is die zowel Engels als Chinees spreekt en beschikbaar is danwel beschikbaar kan worden gemaakt. Einde middag witte rook, vanaf woensdagochtend zal dit voor ons geregeld worden er wordt iemand vrijgemaakt, dinsdagavond zal er iemand uit Taipei naar ons reizen en aansluiten.

Gelukkig dat dit zo kan we moeten wel vooruit. De rest van de dinsdag trekken we ons plan en komen we stapje voor stapje vooruit. Aan het einde van de dag hebben we dan ook weer licht in de tunnel. De avond gaan we eten bij TGI Friday, een van mijn favoriete restaurants en een welkome afwisseling na paar dagen rijst etc. Als we terugkomen in het hotel gaan we nog ff een bakkie koffie doen om de nieuwe koffiemachine te testen waar men zo trots op is, en eerlijk is eerlijk, prima bakkie. Onder het genot van dit bakkie komen er ineens een paar ½ dronken Taiwanezen en een jong meisje bij ons zitten met een fles Whiskey en een heleboel glazen. Ze spreken geen Engels maar de barman springt in om als tolk te gaan fungeren, ze willen perse dat we met hun een glas drinken. Vooruit dan 1tje want we willen tijdig naar bed, de dagen zij lang en zwaar. Via de onze barman (tolk) worden er allemaal “sterke” verhalen verteld maar komt het er eigenlijk op neer dat ze proberen geld te verdienen middels het meisje, je voelt hem al aankomen. Nee daar hebben wij geen behoefte aan, toch blijven ze het proberen wat uiteraard hun goed recht is, toch moet je oppassen dat je niet onvriendelijk wordt, we zijn op onze hoede. Wederom gooien ze onze glazen vol echter dit keer weten we vriendelijk doch dringend duidelijk te maken dat we naar bed gaan. Dankbaar voor alles nemen we afscheid. Poeh was grappig maar ook weer niet.

Woensdagochtend bij het ontbijt kunnen we er als Nederlanders smakelijk om lachen, daar niet iedereen heeft meegekregen wat er de avond ervoor heeft plaatsgevonden leggen we het in de taxi naar kantoor nog even kort uit. de Chinezen kunnen er niet om lachen maar alle andere nationaliteiten hebben de grootste lol. Eenmaal op kantoor gaan we gelijk met Jessie, onze tolk, aan de slag. Het heeft even geduurd voordat de mensen lokaal begrijpen wat we willen maar Jessie doet haar stinkende best om het uit te leggen, ook voor haar is het nieuw wat we aan het doen zijn dus we begrijpen ook wel dat dit dan lastig is om duidelijk te maken. Toch maken we in de ochtend vooruitgang, we zien steeds meer licht in de tunnel en Jessie (eigenlijke naam Kai Yuiy)is een welkome aanvulling Einde dag hebben we dan ook eindelijk de meters gemaakt die we moeten maken om vrijdag alles af te hebben, de achterstand halen we niet in, die illusie heb ik niet, gelukkig hebben we wat ruimte in de planning dus het zou allemaal moeten lukken richting einde week.
Ik ga in ieder geval niet langer blijven, vrijdagavond vlieg ik terug naar Nederland.

In de middag kom ik mijn Amerikaanse collega Catherine tegen en vraag hoe het gaat, I am getting a headache from the people, they drive me crazy with what they are doing, they do not understand a word. He waar hebben we dat eerder gehoord deze week, hahahaha. Ik stel haar voor om ook onze tolk in te gaan zetten. Einde dag in de taxi terug hevige discussie’s over de wel of niet vooruitgang welke we met z’n allen boeken, conclusie, moeizaam maar gestaag.
Na een douche gaan we met een klein groepje eten bij Andrew, ons Indiaas restaurant. De lach bij binnenkomst van onze gastvrouw zegt genoeg, you’re back as promised zegt ze gelijk. Ze verzorgd ons wederom voortreffelijk, het eten is weer top dus een heerlijke maaltijd na weer een pittige dag. Terug in het hotel praten we nog wat na om weer op tijd in ons madje te kruipen, nee het begint zijn tol nu al te eisen. Ik ga vrijdag naar huis maar de rest moet nog 1 of 2 weken blijven.

Donderdagochtend rustig ontbijtje na een wat onrustige nacht, tot 4 uur prima geslapen maar daarna kleine haze slaapjes, toch voel ik me niet onaardig, ach ff doorbijten en zien of we ik de klus op mijn module af krijg zoals ik dat graag zie. De andere teams hebben andere uitdagingen.

Eenmaal op kantoor heb ik een mail van mijn vliegtuigmaatschappij dat door de spanningen in het midden oosten op het laatste moment word besloten hoe de vliegroute richting Amsterdam eruit gaat zien en dat de mogelijkheid bestaat dat de vliegtijd langer kan zijn dan normaal. Men vliegt in ieder geval NIET meer over Iran, Irak en aangrenzende landen dat is duidelijk kenbaar gemaakt. Als ik de mail goed begrijp gaan ze op basis van luchtstromingen kijken wat de snelste route mogelijkheid is en of er ruimte is op de snelwegen in de lucht, m.a.w. of ze toestemming krijgen die route te vliegen. Tja het is wat het is zolang we maar weer veilig in Amsterdam voet aan de grond zetten.

De donderdag gaan we als een speer vooruit en eindelijk beginnen de lampen in de tunnel steeds feller te branden, geeft een goed gevoel. Einde dag dan ook tevreden naar huis.
De donderdagavond ga ik heerlijk alleen de stad in, geen Engels, Chinees of wat dan ook om me heen, iedereen gaat zijn eigen gang, love it once in a while. Na een tijdje door de stad te hebben gelopen eet ik bij TGI, my favorite. Na het eten rustig terug door de drukke stad. Eenmaal op de kamer terug relaxen en lekker slapen.

Vrijdagochtend koffer gepakt, ontbijt etc en terug naar kantoor om zaken af te ronden, yes we gaan het redden is mijn gevoel. Als ik binnen kom met de rest komt CoCo direct op me afstormen, Henk we have a transport problem to bring you to the airport is wat ze begint te roepen. Wat is het geval, Zaterdag zijn er verkiezingen in Taiwan, e.e.a. betekent dat als de taxi chauffeur mij naar Taipei brengt hij niet meer terug mag vanwege rijtijden o.i.d.. Geen probleem zou je denken ga je morgen toch terug, ware het niet dat ze tijdslot hebben waarbinnen ze moeten stemmen en in het gebied waar ze zijn geboren en dat gaat de taxi chauffeur niet meer redden. Sowieso zal dit een volksverplaatsing geven in Taiwan volgens de locals. Het alternatief is dat ik nu volgende krijg voorgeschoteld, je gaat met de taxi terug naar het Hotel, daar hebben wij je aangemeld voor de shuttlebus welke naar Taipei Airport gaat middels een aantal stops onderweg. Reisduur zal wat langer zijn echter anders kom je er niet. Heb ik keuze is mijn vraag, NEE dus. We gaan het zien en beleven, op de een of andere manier kom ik er wel al moet ik zelf wat regelen. To be continued zullen we maar zeggen.

Rond 15 uur gaat er ineens een brandalarm of, we moeten allemaal buiten verzamelen. Wel lekker in het zonnetje moet ik bekennen. Direct vliegen er allerlei mensen kanten op die iets met brandweer te maken hebben, de rest wacht geduldig af. Als ze langskomen of iedereen er is en ja naam is omgeroepen en je hebt gemald dat je er bent moet je op je hurken gaan zitten, dit gaat mij niet lukken met m’n knie dus ik mag op de stoel gaan zitten. Na een kleine 45 minuten komt er bericht dat er een stoomleiding is gesprongen welke de brandmelder heeft geactiveerd. We mogen weer naar binnen en hoeven ons geen zorgen meer te maken.

Net na 16 uur ben ik klaar, Yes I did IT. Poeh wat een operatie en wat een zware week, ben redelijk ant eind van mijn latijn kan ik wel zeggen. Het heeft de nodige moeit een inspanning gekost maar klusje geklaard. Ik neem afscheid van mijn gebruikers, wens ze succes en zie ze misschien in Februari weer terug, ff kijken hoe we een aantal zaken gaan organiseren. Op naar de volgende in East Providence, RI eind van de maand. Eerst maar eens terug naar huis!!!!!!!!

Rond 17.30 uur staat taxi voor de deur en gaan we richting Hotel Evergreen Laurel. Na een kleine 10 minuten komen we in een file terecht, na een kleine 30 minuten staan we nog steeds op dezelfde plek. Voorin de taxi wordt ineens geroepen, Henk we are not gonna make it, we gonna make some phone calls, ineens beginnen alle 4 de Taiwanezen/Chinezen de telefoon te pakken, ook de taxi chauffeur zoekt van alles en gaat ook aan de bel. Het is een schitterend fenomeen om dit te zien, de een roept nog harder dan de ander en dat terwijl ze hem op luidspreker hebben stan, wij als Nederlanders schateren regelmatig van het lachen. Als het weer wat begint te rijden hebben we nog 50 minuten voordat mijn bus vertrekt. Ondertussen wordt er druk gebeld. Henk we try to get you on HighSpeedTrain wordt er geroepen, Taxichauffeur roept iets en meteen erachteraan in het Engles, Wait Wait, let me make some phonecalls, en daar gaan ze weer. Geweldig schouwspel om de paniek te zien die is toegeslagen. Ik zit erbij en luister ernaar, Joh links of rechts om kom ik wel in Taipei, is het vandaag niet dan is het morgen wel. Als we toch al redelijk wat kilometers hebben gemaakt ondertussen, Henk you go by Train, No roept de ander Maybe I have a Taxi, weer een ander, We can make the bus. Ondertussen begrijp ik dat ze de taxichauffeur de opdracht hebben gegeven, Don’t talk but drive as fast as possbile, haha hier kunnen wij als NL-ers toch wel om lachen, maar ineens vliegt hij over de vluchtstrook, weer naar links, en vluchtstrook, en ga zo maar door, Maybe we can make it wordt er nogmaals geroepen, als we onderaan de afrit staan, Henk 4 traffic lights to go, we can make it probably. Als we stoppen bij een busstation en niet bij een taxi stand, niet bij het hotel en niet bij de trein krijg ik het vermoeden dat ik toch met de BUS ga reizen.
Catharine springt uit de bus, rent een kantoortje binnen, Taxi chauffeur springt uit de bus en weet niet hoe snel hij mijn bagage uit de kofferbak moet krijgen, net een slapstick film, die kleine dikke Taiwanese chauffeur(ca 100 kg schatten wij) met mijn trolley en koffer rent hij achter Catharine aan, Catharine komt weer naar buiten rennen met Sofie(die was meegegaan), dou you have cash? We need to pay cash, als ik op mijn dooie akkertje richting dat kantoortje loop komt de taxichauffeur er aan rennen, trekt mij aan de arm en ik moet zo snel mogelijk mee, ik geef Catharine wat Taiwanese dollars, ondertussen komen er nog een stuk of wat mensen met een busjasje aan bij, ik krijg een ticket van 21.26 uur vertrek, wordt aan mijn arm meegetrokken naar de bus, de taxichauffeur rent met mijn bagage weer naar een andere bus en laad dit in, ik wordt in een bus begeleid door de rest, er wordt nog gezwaaid en aan de buschauffeur, Terminal 1 meegegeven. Ik heb werkelijk nog nooit zulke paniekvogels meegemaakt. Werkelijk heerlijk om mee te maken. Eenmaal in de bus, nog ff appen met het thuisfront en hilariteit uiteraard. Ik sluit mijn ogen en wordt 15 minuten voor aankomst weer wakker. 2,5 uur later sta ik op Taipei Airport en ga gewoon naar huis, zal maandag een bedankmail sturen voor de inspanningen. Ook schrijvend van de gebeurtenissen kan ik een glimlach nog niet onderdrukken, wat een toestanden om………………………………..

De vlucht is iets vertraagd maar goed dat zat eraan te komen. Ik heb ff heerlijk een douche genomen, wat kleins gegeten en zie wel wat er verder nog gaat komen. Zaterdag net voor 8 uur op Schiphol, keurig op tijd. Alleen het wachten op de koffer duurt lang en is niet wat ik gewend ben op Schiphol.
Uiteindelijk rond 11 uur weer thuis, home sweet home

Ik post deze blog op woensdag, beetje vertraging maar toch
Groet en tot binnenkort

Henk Jan