Het begin van het werkbezoek, Hotel, werk, eten!!

Zondagmiddag was, zoals in vorige verslag aangegeven, relax modus. In de middag even een paar uurtjes heerlijk geslapen, eigenlijk iets te lang maar alla. In de avond ga ik na een korte wandeling eten bij Joe’s, een keuken mix van pizza, pasta, vlees en vis. Een leuke tent, ontspannen sfeertje en niet onbelangrijk, ze hebben een terras. Ongebruikelijk voor Amerika zou ik bijna willen zeggen, enige nadeel is dat het terras aan de drukke Interstate I114A East ligt naast de verkeerslichten. Ik besluit toch maar binnen te gaan eten daar de uitlaatgassen je om de oren vliegen. Lang verhaal kort, eten was op zich prima, alleen de zalm van de grill had iets teveel grill gezien zeg maar. De chocalate cake als toetje vergoed derhalve een heleboel. S ’avonds nog even F1 Hongarije kijken op ESPN, moet eerlijk bekennen dat je dan er achter komt dat het verslag van Olav Mol en Jacksontrack toch wel uniek is, Amerikaanse verslaggevers vergelijken F1 met Nascar races wat geen vergelijk mag, ook hebben ze het veel over de ovals waar deze op rijden, nee doe mij toch maar de Nederlandse uitzendingen . Rond 23 uur einde oefening en tijd om te gaan slapen.

De 2de nacht is altijd afwachten hoe het met de omschakeling gaat. Met wat wakker momenten valt het me toch mee als ik om 6.13 uur de klok zie, 2 minuten voordat mijn wekker af zou gaan. Rustig wakker worden met koffie, douchen & een ontbijtje alwaar mijn collega Glen ook binnenkomt.

Na een rustig ontbijt, bijkletsen en het doornemen van het weekend gaan we toch maar richting kantoor. 6 minuten rijden en voilà we zijn er al. Het welkom is hartelijk ondanks dat ik de mensen alleen via online meetings heb ontmoet. We praten alsof we elkaar al heel lang kennen(eigenlijk doen we dat ook echter nooit ontmoet), even de veiligheidsvideo kijken, aftekenen van de geziene instructie en bezoekerslijst en we kunnen aan het werk. Oké eerst nog even een kleine rondleiding, het is een kleine productie locatie waar 30 mensen, het is dus net een grote familie zullen we maar zeggen. Alles keurig netjes, overal de veiligheidsposter, life saving rules en ga zo maar door. Nee hier kun je prima toeven, ook onze werkplek is prima in orde. Als we alles hebben gezien en doorgenomen als kick-of zullen we maar zeggen gaan we “an die arbeit”, daar kwamen we uiteindelijk voor.

De dag is door buffelen om de doelen die we hebben gesteld deze week te realiseren. Veel analyse werk en dit zien te vertalen naar een geautomatiseerd systeem. Het wordt een kluif maar we gaan ervoor. De lunch word op kantoor geregeld middels het bestellen van broodjes, erg smaakvol en ik heb er een besteld ZONDER kaas, het blijft een dingetje voor mij en helemaal gezien de grote hoeveelheden die ze op een broodje of welk ander voedsel dan ook gooien. Rond 17.30 uur roepen we in koor: we call IT a day. Oftewel we maken er een eind aan en gaan terug naar het hotel.
Even een douche pakken, ff korte broek aan bij 36 graden en kijken waar we vanavond gaan eten.

We besluiten naar een Mexicaan te gaan op loopafstand van het hotel, helemaal daar ze er een buitenterras hebben wat niet gebruikelijk is in de USA, de meesten willen in een climate controlled, oftewel ijskoud gekoelde ruimte zitten. We moeten alleen zien over te steken over een aantal drukke snelwegen welke hier bij elkaar komen, voetgangers oversteekplaatsen kennen ze hier niet dus een uitdaging. Nadat ieder verkeerslicht een voor een op rood gaat steken we de 3 x 3 lanes over, het duurt ff en hardlopen op slippertjes is niet aan te bevelen maar we redden het. Het eten is fantastisch en echt Mexicaans, fajita beef, zwarte bonen, tomaat, rijst en een heerlijke garlic saus, uiteraard vergezeld van een oud Mexicaans biertje. Als we uitgebuikt zijn moeten we dezelfde weg terug, gelukkig is het wat rustiger en is oversteken nu een mindere uitdaging.

Eenmaal terug op de kamer ff tv kijken, MLB baseball en F1 van Hongarije terugkijken, als ik 1 ½ uur later wakker word realiseer ik mij dat ik op de bank in slaap ben gevallen. Oeps en het is nog vroeg op de avond, na een wandeling over de parkeerplaats van de Mall achter het hotel besluit ik toch maar te gaan slapen. We zien wel hoe ver we de nacht doorkomen. Al met al moet ik zeggen dat als ik Dinsdagochtend om 5.15 uur wakker word ik mij heerlijk uitgerust voel, wat wil je na zoveel uren slaap. Ik heb wel eens slechtere nachten in den vreemde.

Gelukkig is er vanaf 5 uur verse koffie in de lobby dus ik daal maar even af voor een vers bakkie. Gezien het tijdsverschil (-6 uur) maar eens even bellen met het thuisfront, nog een bakkie halen, ff douchen, ontbijt en let’s rock & roll again. Ook mijn collega Glen heeft een goede nacht gehad na zijn 5 uur slaap van de dag ervoor dus we kunnen fris en fruitig de dag in.

De ochtend maken we vanaf het begin echte meters, oke we hebben wat eenvoudige PI&D’s om te zetten maar toch het moet allemaal gebeuren. De lunch wordt geserveerd op kantoor daar er dames van HR uit Parsipanny zijn om het e.e.a. rond de nieuwe organisatie toe te lichten. Halverwege deze “goed nieuwsshow” stap ik uit en ga verder met waar ik voor kwam. Aan het eind van de dag gaan Glen en ikzelf met een goed gevoel naar hotel, douchen en op stap.

We hebben vanavond, Dinsdag, afgesproken met collega Ronnie Suazo welke de omgeving goed kent. Ronnie komt uit Guatemala, heeft in Alaska, Florida, Californië en uiteindelijk Rhode Island gewoond. Hij kent Providence heel goed en weet de weg, ook als het om een goed restaurant gaat.
Hij neemt ons mee naar Los Andes, een Peruviaans/Boliviaans restaurant. Leuke tent, gezellig sfeertje en ontzettend vol, maar goed dat hij gereserveerd heeft want de mensen staan met grote groepen in de rij te wachten. En eh het eten, ja weer over eten, is fenomenaal goed. Ronnie adviseert een voorgerecht uit meerdere soorten vis, wow wat ontzettend lekker, vis zoals vis moet smaken en wat voor smaken er door je mond gaan, echt ontzettend lekker. Als hoofdgerecht adviseert hij voor alle drie wat anders, iets met vlees, kip en vis. Ook dit is echt werelds, we delen dan ook graag wat we hebben. Na dit geweldige diner neemt hij ons mee naar het Mall Indian Park aan de rivier om een heerlijke wandeling te maken. Een gezellige avond komt te einde. We nemen dan ook afscheid van Ronnie als hij ons bij ons hotel afzet. Nog even tv kijken en dan onder de wol. Een heerlijke dag ligt weer achter ons, zowel qua werk als de rest eromheen.

Voor nu zeg ik, howdy

Henk Jan